Blog

Goed, na twaalf jaar ‘kont-zitten’ (ja-ja, in de werkende-volksmond is dat de term die best het moederschap lijkt te typeren…), wil ik mezelf weer eens op de arbeidsmarkt werpen. Wat een sensatie zeg, 20 jaar na dato tussen de rommel, die ik ECHT van plan was om op een regenachtige dag tussen de bedrijven door te sorteren, op zoek te gaan naar mijn behaalde diploma’s. Geen flauw idee waar ik die in vredesnaam heb weggemoffeld. Heb ik ze nog wel, en wat voor waarde hebben ze nu eigenlijk nog ?! Ondertussen merk ik dat ik ongelooflijk veel van die (onzinnige)  feiten eigenlijk amper nodig heb gehad, en dat ik ook weer heel veel nuttigs heb geleerd door gewoon ‘vallen en opstaan‘, maar nu, nu gaat het er weer even om wat ik toen kon….waar ik toen zo hard voor geleerd heb, en wat mij uiteindelijk dat mooie fijne papiertje genaamd diploma heeft bezorgd. Zoeken dus…

Jemig, waar begint een mens na twaalf jaar in hemelsnaam te zoeken naar werk ?! Ondertussen weet je ook wel erg goed wat je wel en niet leuk vindt in dit leven, dus sommige dingen vallen automatisch ofwel systematisch af….Ook ben je geen pittige twintiger meer in een kort rokje met cellulite vrije benen, maar een degelijk gevormde veertiger (of bijna veertiger) die blij is als het knoopje van de jeansbroek ‘s morgens dicht gaat, en officieel niet meer de deur uit kan zonder een klein, (laten we niet overdrijven) laagje make up…!!

Daar ga je dan als dappere Do Do, tussen de jonge meute, vol enthousiasme, moed en motivatie want dat huist zeker in dit mature lijf !! Op weg naar de allereerste sollicitatie. Een vroege afsrpraak, heel modern per mail en telefoon geregeld om de functie van ‘redactrice’ te bemachtigen. Gekleed in gepast ornaat, parkeer ik mijn auto om de hoek, en loop ik lekker door de frisse ochtend lucht naar het kantoor waar ik moet zijn. Er is geen bel, dus ben ik zo vrij om gewoon binnen te stappen. Nu weet ik, dat ik al twaalf jaar lang, niet echt meer op ‘kantoren’ kom, maar dat ze nu nog zo’n ruimte versieren met twee treurige potplanten die er waarschijnlijk al even veel jaren staan te verpieteren, verbaasde mij enigszins. De rest was kaal, koud en oud. Goed begin dus.

Ik was vroeg, dus ik mocht nog even op een stoeltje wachten op een op z’n minst, vreemd uitziend, mannetje dat mij zou interviewen. Ik werd naar een klein kamertje geleid, waar ik de verf van het plafond zag bladeren, en heb mezelf toen keurig voorgesteld. Alle papieren werden erbij gepakt en vervolgens bleek dat het mannetje dacht dat ik er voor een ander baantje zat. Na een correctie van mijn kant konden we weer verder. Ik was benieuwd naar waar ik terecht was gekomen aangezien ik op internet niets over dit bedrijf had kunnen vinden, dus vroeg ik belangstellend naar hun activiteiten, naar mijn functie en vooral ook naar de daar bijbehorende verwachtingen.

Ik had me op zeer veel voorbereid, maar niet op zijn antwoord, het rare meneertje begon te tieren, en draaide meerdere keren ongemakkelijk met zijn ‘kont’ op zijn stoel…ik stond perplex. Was het nu echt zo ‘uit de tijd’ om te vragen wat mijn baantje zou inhouden ?! Het bleek uiteindelijk, na zijn vreemde uitbarsting, te gaan om een flora en fauna brochure, waar de nodige adverteerders voor gezocht moesten worden, omdat anders mijn salaris niet betaald zou kunnen worden. Ik wist het direct, wegwezen hier, maar eerst moest ik een uitweg vinden om het netjes af te handelen, want zo ben ik nu éénmaal. Die kans kreeg ik.
Zoals ik afgeknapt was op het interieur en het vreemde gedrag van deze man, was hij denk ik afgeknapt op mijn Nederlandse accent, dus besloot hij maar te melden dat ik hele websites moest kunnen opzetten en maken, naast nog een paar zeer dubieuze andere taken. Nu ben ik al jaren uit de roulatie, maar redactie werk is geen volledige website maken (bij mijn weten); wel een soort ‘inrichten’, layouts verzinnen, foto’s en artikels goed weten te plaatsen, teksten schrijven en zorgen dat alles goed gecoördineerd wordt om vervolgens een prachtige (in dit geval niet dus…) folder te drukken . Ik greep mijn kans en zei heel ‘blond’ …’oh,maar meneer, dat  kan ik echt niet hoor, zo’n website maken….ik vrees dat ik dan niet de aangewezen persoon ben voor dit werk, het spijt me, en ik wens u veel succes met het vinden van iemand anders.’ Mijn ogen vielen op het stapeltje papier dat hij onder mijn cv had liggen, en toen voegde ik nog aan mijn relaas toe, dat hij vast een geschikte kandidaat zou vinden in die dikke stapel sollicitaties. Hij keek me geërgerd aan, gaf me een hand en bitsig wenste hij me nog veel succes met het vinden van een baan. Ik zou mezelf niet zijn geweest als ik niet super vrolijk en positief zou hebben gezegd, ‘dank u meneer, dat gaat mij zeker lukken’ !!! 😉

Opgelucht verliet ik dat muffe kantoor en terwijl ik naar mijn auto liep en weer frisse lucht kon inademen, bedacht ik mij dat het toch wel erg typisch was dat dit MIJ toch weer moest overkomen, mijn leven blijkt iedere dag weer een grote verrassing, en het kwartiertje schaterlachen dat zich nadien voordeed in de privacy van mijn eigen auto, moet de mensen die mij voorbij zagen rijden ook een vrolijke dag bezorgd hebben.

I’ve often noticed that when my kids are ill, and suffer from fevers, that a while after recovery they seem to have made some sort of incredible jump in life. Be it in actual growth, or intellectual ability. It’s as if whatever illness they went through  jump starts the body into the next level. And it’s been like that every single time.

This time, I got the flu, it hit me unexpectedly and hard. There was no other option but to lie in bed and sleep, waiting patiently for it to make its hit and run. And that’s exactly how it felt, as if I’d been hit and run over…!
I’m not a very patient patient to say the least, and I prefer taking a few painkillers and just getting on with life, but this time round my trick wasn’t gonna do the trick.

I woke up feeling as if I’d been hit by a number of cars, and then bulldozed over just to really crunch those last left over intact bones. Too weak to get up, too weak to move, I could only think how strong willed my friend with breast cancer must be, to keep ‘surviving’ each chemo-hit, that leaves her probably in an even worse state than this ‘innocent’ flu left me. There and then I decided that I have great respect for her, and all others going through that hell, yet always finding the courage to continue.

So, kind of feeling like a man having the ‘man-flu’, weak, tired and sorry for myself. The only option was to just let it hit me and be done with it. Easier said than done, with 3 kids expecting their mom to beat anything.

I found out that children don’t quite like having a mom, who’s not supermom….and stays in bed all day, moaning and groaning, in pj’s and with a volcanic hairstyle from all the tossing and turning. Great help though from my eldest who really did sympathise and took over like a real pro. I’d like to take credit for her great caring heart, but it’s not me she gets it from. I’m a lot tougher when someone is sick, whilst she makes you feel cared for and pampered.

Exes can be ‘handy’ at these times, for they can entertain and take the kids with them, to give you some much needed rest and peace and quiet.
Even so, I don’t remember much of the past few days, as I was in and out of sleep most of the time, only coming out of bed to help co-ordinate meals and lunchboxes. Strange, how you miss out on a few days yet life goes on as usual.

After spending 3 days in bed, I woke up and felt my body had returned, the aches and pains were gone and it felt like total bliss, I was back…weak, and pale, but back !!!

Like I said though, these things come in pairs…..and not only had I been ill, but a strange new life was there by the time I woke up to feeling better. A life that is filled with great changes, uncertainty, and new expectations. I’m a little weary of it, but know that as usual things will turn out the way they should, in the end.
The pre-flu-me, has turned into post-flu-me, and with that I take careful steps into unknown territory, praying that karma sticks with me and I keep seeing the bright side of life in all that is to come.

Turned 38…to the tune of my daughters’ first contrived song lyrics. What a delight !!! I don’t think I’ve ever felt that emotionally struck, or is it because I’m growing older !? The sentiment of it all hit a chord in my heart and out flowed the tears of happiness and great pride. I must say my kids aren’t perfect, because no one is or should be,  but they have their heart in the right place and that’s what counts !!

It’s not even a week later and already I am showing signs of old age…my shoulder is excruciatingly painful and I’m probably suffering from some sort of infection or other, which makes it hard to do almost anything, from strapping on my bra in the mornings to finding a comfortable position to fall a sleep in at night. But as we all know life goes on and I’m pretty sure there are much worse things I could be suffering from. So, even though I’m in pain, I’m thankful it’s a temporary thing.

Now that I’m nearing my fortieth birthday, slowly but surely, time seems to leap instead of steadily move along like it used to. Why is that ?! Why does it feel like I’m already halfway through life ?! I’m not quite sure I like it, I don’t enjoy the idea that I may be entering the latter half of it all. That my youthful years may lie behind me, as if ‘season one’ of my life is finished and ‘season two’ is about to air, and as commonly known, season two never seems to outshine the first one.

So what awaits in the second half of life ?! Through the agitation of what may come, I also feel an utter calm. A feeling of peace, that seems to grow within me as the days, months and years keep ticking away. The satisfaction of having brought children into the world is a great one. Something I am proud of and still enjoy every single day being a stay at home mother.

Realising that even though we are no longer a family that lives under one roof together, we will always be connected by that essential word ..‘family’, even though in time we will all end up going our separate ways. There is nothing that can break the bond we have and ‘coming home‘ will always mean the same. Because in essence we are ‘fund-and-mentally’ linked for life.

So, having fixed my shoulder with a shot of cortisone ( a medication I used to associate with ‘old people’ ..). I can once again fold laundry, clean, cook, make love and kick some ass !!

Determined to make the best ‘part two‘, possible, I proceed through my midlife crisis and enjoy the craziness  that comes with it, for there is no way, I will go back to being the boring young girl that I used to be.

In life, unlike in the movies, I think it may actually only get better !!!