Blog

I guess the best description of me now would be a read-faced-woman, with steam coming out of my ears and nostrils !! Once again, I opened my mouth on paper, well….specifically in an e-mail. You see, my eldest daughter has been playing field hockey since her 5th birthday and she is now about to turn 13. I am proud to say that with the effort she puts into it, she has made the best teams for a few years now. As her mother I am incredibly proud of this achievement and I encourage her as much as I can, by attending as many of her matches against other star talents as possible. Yes, I say ‘as possible’ because  I have two other kids, who I am equally proud of and whom I also like to encourage in their sporting activities.

Being a single mom, I try to keep things as uncomplicated as possible, so for convenience sake, all three kids play field hockey (luckily they also love it). This way, everything happens in one place (the Club). The Club is about a 15 minute drive from home, a road I have frequented more over these past 8 years than any other in my life, so much so, that it sometimes feels like the Club is our second home. We are there on Monday’s, Wednesday’s, Friday’s and Saturday’s….and even though it looks like a nice place to spend sunny afternoons sipping tea, (or as some prefer; wine) the glamour of it wears off by the perpetual visits. It’s like a relationship, you need some time apart sometimes to bring back some of the old ‘spark’.

This ‘time-apart’ is what I like to call…’the Holidays’ ….they are a much loved time of peace and rest, provided by school, and all sorts of other authorities, so you’d expect the same to be true for sports clubs…but noooooo !! These girls are so highly motivated and encouraged by colleague sports-fanatics that they will be training during the ‘holidays’ much to my dismay. You see, I don’t want to be a ‘Cruella de Vil’ who prohibits her daughter to join them, but I do want a vacation from that cobble road I travel on sometimes 13 times a week….most of all though, I want my daughter to have time to enjoy the other things in life, because believe it or not, there is a whole world out there just waiting to be explored and it’s not all within the boundaries of a hockey field.

The problem is, of course, a ‘conscience’ one….if I don’t let her go, she will think it’s not fair as she might miss out on some essential stuff, which could put her at a disadvantage, in a team where, however proud I am, she has to work her butt off to keep up with the better players. I don’t want that to happen either, because her efforts should not be ruined by my need for a break from this scene and roadtrip. If I do let her go, it will seem as if I’m supporting this sporty overdose, which I am definately not.

So what to do in this case ? Give into this fanatic neurosis, that will only get worse as Christmas holidays, Easter holidays and even summer holidays will prove to be great practice opportunities for even better and bolder results…who are we kidding here ?! If you are shoved into something you feel forced into, you’ll end up hating it …so lets just enjoy the holidays and let go of all the ‘must do’s’….Please, pretty please.

When I was little, I used to think that certain things were going to be a very normal part of my life. Like my parents I was going to get married, have children, and live that absolutely ‘normal’ life, because that is how it was done. Yes, I say, ‘was’ done because, normal is no longer normal…..it’s changed profoundly. Left and right families fall apart, split up, leave, and decide on a better and brighter future….alone or with more suitable partners. This time I really don’t want to go into the logistics of things or the pain it causes everyone involved, but I would like to point out that what we used to see as normal, is truly no longer the same norm.

Many if not most of the parents at the schools my children go to, have separated or divorced recently. At one stage it felt like a ‘divorce tsunami‘ had hit this town. Leaving it’s victims scattered all over the place, some even in friends’ houses, where they found shelter with other people’s spouses….
I walk around and realise that I no longer know, who is going out with whom, for it changes so fast at times that I can no longer keep up.

So I wonder, is it still all about ‘ ‘love and marriage’ ? Or has this become about loving ourselves only and chasing what would be ideal for us as an individual. What do we want out of life nowadays ? Have our values changed so much ? And if so, where does that leave those of us, who are still working hard at making the relationship we once committed to, work ?

I wonder…

What I once thought to be the norm, has now become the exception, and with that I have no idea what to teach my children. Should I prepare them for the heartache that may lay ahead or shall I keep their hopes up by holding on to something that is no longer what it used to be. I think that in the end, I’m going to hope and pray that youth learns from our ‘mistakes’ and work their @ss off so as not to make the same ones once again. Who knows but that may just do the trick and help the constitution of marriage regain it’s foundation. For right now, it’s being shaken to distruction and extinction rapidly. Then again, does anyone still really care ?!…Maybe THAT is the question….

We vragen ons vast regelmatig af wat er met ‘die mensen’ is gebeurd waarvan wij allen het angstvallige vermoeden koesterden dat ze ooit nog de sidekick zouden kunnen worden van hun eigen relaas. Zij die bekendheid ambieerden, zij die het wilden maken…in hun eigen ‘helemaal in je eentje show’, toch?!

Neem nu deze multi-talent bijvoorbeeld; met sportieve, commerciële en communicatieve gaven. Iemand die ooit eens op het lijstje van BN’ers een plekje wist te veroveren, zomaar even, tussen de groten ‘der Buis’. Niet alleen geroemd om zijn wonderlijk dikke, donkere, haardos, maar om allerlei…televisie  ‘Dinges’. Om een plekje op dat lijstje te bemachtigen moest je wel erg hard knokken, duwen en hier en daar over een lijk kunnen gaan want het was geen ontspannen ‘Holidayshow‘ bedoeling hoor !! Je moest van goede huize komen je (grote) tanden erin kunnen zetten, een vleugje charme hebben, een vlotte babbel en ook van  ‘alle drempels weg’ zijn, om zo maar een paar dingen op te noemen. Van je wil moest je wet maken en vervolgens alles in je eigen richting sturen. Kanaliseren dus.

In principe zou alles je dan voor de wind moeten zijn gegaan. Volop aandacht, adoratie en veel fans…. Maar niets bleek minder waar bij dit ‘ik-lijk-geen-dag-ouder’, ‘ietwat-vierkant-uitziend’, televisie mannetje want hij viel letterlijk en figuurlijk uit de smaak, en verliet de showbizz wereld na een zwaar op de maag liggend akkefietje, zoals ze dat in die kringen noemen. Nederland bleek te klein, voor deze Napoleon en als een echte pro wist hij België te veroveren. Dit keer niet via de media, maar zoals echte liefde gaat; door de maag. Hij opende de ene horeca onderneming na de andere in het land van deze zachtaardige en gemoedelijke mensen, niets vermoedend vielen zij ten prooi aan zijn slijmerige porties onzin en hittepetit snobistisch temperament. Onder het genot van vertroebelende rosé bubbels werd vanaf dat moment ook het verhaal glazig wazig, want ook daar in het milde zuiden, wist hij het bloed van menigeen te doen koken.

De kleinere zaakjes werden als zoete broodjes verkocht en deze, intussen, ‘ervaren’ horeca magnaat (zoals hij pas geleden nog geprofileerd werd in een flashback op de Nederlandse Televisie) waagde zich aan een buurt bistro; knus, geliefd en gekend tot in verre omstreken ….. Het moest en zou groots aangepakt worden, een tentje moest veranderen in een gebouwtje, terrasje werd lounge bar en ‘decadent’ werd het nieuwe ‘chique’. Tot het buurtje een zeer mondige omgeving bleek, en ook nog eens vol ‘ex-pats’, met een ouderwets ‘no-bullshit’ beleid, en een eigen mening over de ‘Frankie-goes-to-Hollywood’, aspiraties van deze megalomaan, want laten we eerlijk zijn, Eddy Wally door de tuin horen galmen was echt geen kaskraker!! Een tot vervelens toe, herhaaldelijk, avond vullend programma van gedreun en ‘kattengejank’ vervuilde opeens de rustige woonwijk lucht. Het dorp beklaagde zich massaal bij de prinsemarij, maar zij bleken machteloos, want als een ware dictator, over het land ‘der Loteling‘ regeert en bepaalt deze coryfee daar alle regels en wetten.

Maar niet alle sprookjes zijn voorbestemd voor een ‘happily-ever-after’, en zo naderen we vermoedelijk het einde van wat ooit een gigantisch imperium had moeten worden, het einde van een ‘bullshit’ era, want volgens de laatste geruchten uit een ietwat minder gelikt millieu blijkt dat er binnenkort waarschijnlijk niets meer over zal zijn van dit fabeltje dan een doorprikbaar luchtkasteel van vergane glorie, loze beloftes en kaal geplukte ribbetjes….Aanvalluh !!