Category: Miesblog

When I was little, I used to think that certain things were going to be a very normal part of my life. Like my parents I was going to get married, have children, and live that absolutely ‘normal’ life, because that is how it was done. Yes, I say, ‘was’ done because, normal is no longer normal…..it’s changed profoundly. Left and right families fall apart, split up, leave, and decide on a better and brighter future….alone or with more suitable partners. This time I really don’t want to go into the logistics of things or the pain it causes everyone involved, but I would like to point out that what we used to see as normal, is truly no longer the same norm.

Many if not most of the parents at the schools my children go to, have separated or divorced recently. At one stage it felt like a ‘divorce tsunami‘ had hit this town. Leaving it’s victims scattered all over the place, some even in friends’ houses, where they found shelter with other people’s spouses….
I walk around and realise that I no longer know, who is going out with whom, for it changes so fast at times that I can no longer keep up.

So I wonder, is it still all about ‘ ‘love and marriage’ ? Or has this become about loving ourselves only and chasing what would be ideal for us as an individual. What do we want out of life nowadays ? Have our values changed so much ? And if so, where does that leave those of us, who are still working hard at making the relationship we once committed to, work ?

I wonder…

What I once thought to be the norm, has now become the exception, and with that I have no idea what to teach my children. Should I prepare them for the heartache that may lay ahead or shall I keep their hopes up by holding on to something that is no longer what it used to be. I think that in the end, I’m going to hope and pray that youth learns from our ‘mistakes’ and work their @ss off so as not to make the same ones once again. Who knows but that may just do the trick and help the constitution of marriage regain it’s foundation. For right now, it’s being shaken to distruction and extinction rapidly. Then again, does anyone still really care ?!…Maybe THAT is the question….

We vragen ons vast regelmatig af wat er met ‘die mensen’ is gebeurd waarvan wij allen het angstvallige vermoeden koesterden dat ze ooit nog de sidekick zouden kunnen worden van hun eigen relaas. Zij die bekendheid ambieerden, zij die het wilden maken…in hun eigen ‘helemaal in je eentje show’, toch?!

Neem nu deze multi-talent bijvoorbeeld; met sportieve, commerciële en communicatieve gaven. Iemand die ooit eens op het lijstje van BN’ers een plekje wist te veroveren, zomaar even, tussen de groten ‘der Buis’. Niet alleen geroemd om zijn wonderlijk dikke, donkere, haardos, maar om allerlei…televisie  ‘Dinges’. Om een plekje op dat lijstje te bemachtigen moest je wel erg hard knokken, duwen en hier en daar over een lijk kunnen gaan want het was geen ontspannen ‘Holidayshow‘ bedoeling hoor !! Je moest van goede huize komen je (grote) tanden erin kunnen zetten, een vleugje charme hebben, een vlotte babbel en ook van  ‘alle drempels weg’ zijn, om zo maar een paar dingen op te noemen. Van je wil moest je wet maken en vervolgens alles in je eigen richting sturen. Kanaliseren dus.

In principe zou alles je dan voor de wind moeten zijn gegaan. Volop aandacht, adoratie en veel fans…. Maar niets bleek minder waar bij dit ‘ik-lijk-geen-dag-ouder’, ‘ietwat-vierkant-uitziend’, televisie mannetje want hij viel letterlijk en figuurlijk uit de smaak, en verliet de showbizz wereld na een zwaar op de maag liggend akkefietje, zoals ze dat in die kringen noemen. Nederland bleek te klein, voor deze Napoleon en als een echte pro wist hij België te veroveren. Dit keer niet via de media, maar zoals echte liefde gaat; door de maag. Hij opende de ene horeca onderneming na de andere in het land van deze zachtaardige en gemoedelijke mensen, niets vermoedend vielen zij ten prooi aan zijn slijmerige porties onzin en hittepetit snobistisch temperament. Onder het genot van vertroebelende rosé bubbels werd vanaf dat moment ook het verhaal glazig wazig, want ook daar in het milde zuiden, wist hij het bloed van menigeen te doen koken.

De kleinere zaakjes werden als zoete broodjes verkocht en deze, intussen, ‘ervaren’ horeca magnaat (zoals hij pas geleden nog geprofileerd werd in een flashback op de Nederlandse Televisie) waagde zich aan een buurt bistro; knus, geliefd en gekend tot in verre omstreken ….. Het moest en zou groots aangepakt worden, een tentje moest veranderen in een gebouwtje, terrasje werd lounge bar en ‘decadent’ werd het nieuwe ‘chique’. Tot het buurtje een zeer mondige omgeving bleek, en ook nog eens vol ‘ex-pats’, met een ouderwets ‘no-bullshit’ beleid, en een eigen mening over de ‘Frankie-goes-to-Hollywood’, aspiraties van deze megalomaan, want laten we eerlijk zijn, Eddy Wally door de tuin horen galmen was echt geen kaskraker!! Een tot vervelens toe, herhaaldelijk, avond vullend programma van gedreun en ‘kattengejank’ vervuilde opeens de rustige woonwijk lucht. Het dorp beklaagde zich massaal bij de prinsemarij, maar zij bleken machteloos, want als een ware dictator, over het land ‘der Loteling‘ regeert en bepaalt deze coryfee daar alle regels en wetten.

Maar niet alle sprookjes zijn voorbestemd voor een ‘happily-ever-after’, en zo naderen we vermoedelijk het einde van wat ooit een gigantisch imperium had moeten worden, het einde van een ‘bullshit’ era, want volgens de laatste geruchten uit een ietwat minder gelikt millieu blijkt dat er binnenkort waarschijnlijk niets meer over zal zijn van dit fabeltje dan een doorprikbaar luchtkasteel van vergane glorie, loze beloftes en kaal geplukte ribbetjes….Aanvalluh !!

It’s about time for a new blog topic….a fresh wave of thoughts, streaming towards you online. It would seem that with all that has been going on in my life, I’d have plenty to post. But NOoooo….

Summer, to me is a time of reflection, cocooning and isolation, and I must admit that the grey and rainy days help me achieve this latent state of mind…. I tend to enjoy two months of complete extraction from my otherwise vivid social life. I know, it sounds utterly absurd, as summer is supposed to be a happy and outgoing season, but please don’t think I’m unhappy, far from it !!! I’m just a little housebound and solitary….and I love it. I guess it helps me reload my batteries for the rest of the year.

So whilst this whole town is off to enjoy far away destinations and luxurious holidays in Italy, Bali and the USA…(which by the way leaves plenty of room for those of us, ‘left behind’ to leisurely park our cars). I like to use this time to actually enjoy LIVING IN my house again. The rest of the year is such a rush of obligatory trips to school, sports, supermarket, and social events, that we hardly seem to have any ‘at-home-time’ at all.
So we dig into our mess, throw away whatever is old and broken, and end up being perfectly happy with the bits and pieces of comfort-junk that are left.

It takes the kids a few weeks of boredom and TV to let go of modern life as we know it until they finally indulge into the nostalgia of Lego and boardgames. What amazes me most is that they learn to appreciate each other again as brother and sisters become friends. Something that during the school year is somehow prevented by age and their own set of friends.Thus the more we become a family unit again, the less important the outside world becomes…..hence the cocooning.

It’s always a shame to see that fall apart after 2 glorious months of bonding, but I also know that this next year will give us plenty of stress and mess to enable us to have ourselves another fantastic summer next year !! So for now we still have another month or so to go and we’re well on our way to becoming social outcasts….what a wonderful life indeed.